Tajlandia

Tajlandia jest krajem azjatyckim położonym na Półwyspie Indochińskim i częściowo na Półwyspie Malajskim. Jest monarchią konstytucyjną. Nazwa Tajlandia pochodzi od słowa taj – wolny. Obszar państwa wynosi 513,1 tys. km kwadratowych. Stolicą kraju jest miasto Bangkok.

W rzeźbie powierzchni kraju przeważają niziny. Centralną część kraju zajmuje Nizina Menamu, na północy pagórkowata, a na południu równinna. Na południowym-wschodzie znajduje się równina Korat zbudowana z czerwonych piaskowców. Wzdłuż zachodniej granicy i na północy kraju ciągną się pasma górskie o przebiegu południkowym z najwyższym szczytem kraju - Doi Inthanon (2595 m.n.p.m.). Sieć rzek jest bogata. Główną rzeką jest Menam. Rzeką graniczną jest Mekong. Naturalną formacją roślinną są lasy, na wybrzeżach namorzynowe, na zachodzie kraju monsunowe z drzewem tekowym, sandałowym, hebanowym, a na Półwyspie Malajskim lasy równikowe wiecznie zielone. Na równinie Korat występuje sawanna. Świat zwierzęcy jest bogaty. W Tajlandii żyją słonie indyjskie, nosorożce sumatrzańskie, bawoły, antylopy, tygrysy, lamparty, małpy (gibbony i makaki) oraz wiele gatunków ptaków i gadów.

W III w. n.e. na obszar dzisiejszej Tajlandii przybyły plemiona tajskie z południowo-zachodnich Chin. Od X do XIII w. opanowały one dorzecze rzeki Menam wypierając lub asymilując żyjących na tym terenie Khmerów. Na początku XIII w. Tajowie utworzyli państwo Sukhothai. W połowie XIV w. królestwo swym zasięgiem obejmowało całą dzisiejszą Tajlandię, część Kambodży, Laosu i Birmy. W XVIII w. władzę w państwie zdobył generał Czao Phya Czakkari, który jako król Rama I założył panującą do dziś dynastię Czakkari oraz przeniósł stolicę z Ajutthaję do Bangkoku. W okresie kolonialnym Tajlandia formalnie zachowała swoją niepodległość lecz utraciła część swojego terytorium na rzecz Francji i Wielkiej Brytanii. Do 1946r. kraj znany był jako Siam, a w Polsce do 1974r. jako Syjam.

Tajlandia jest państwem wielonarodowościowym, przy czym główną grupę etniczną stanowią Tajowie. Językiem urzędowym jest język tajski, a używany jest także język chiński, malajski i angielski. Przeważa ludność wiejska, zaledwie 22% ludności mieszka w miastach. Głównymi miastami kraju są: Bangkok, Nonthaburi, Nakhon Ratchasima, Chiang Mai.

Tajlandia jest krajem atrakcyjnym turystycznie. Na jej obszarze wyróżnić można 4 regiony turystyczne: Środkowy, Wschodni, Południowy i Pólnocny o bogatych walorach krajobrazowych i kulturowych. W regionie Środkowym leży Bangkok i Ajutthaja z zabudowaniami pałacu królewskiego i świątyniami. Region Wschodni słynie z odnalezionych wyrobów garncarskich i przedmiotów z brązu oraz rysunków w grotach skalnych. Region Północny posiada dogodne warunki do kąpieli morskich i uprawiania żeglarstwa. Atrakcją turystyczną regionu Północnego są liczne świątynie buddyjskie. Najcenniejsze gatunki fauny i flory środowiska są chronione w 9 parkach narodowych. Największym ośrodkiem turystycznym Tajlandii jest Bangkok

Malediwy

Malediwy to państwo wyspiarskie położone na Oceanie Indyjskim, w odległości około 500 km na południowy zachód od południowych krańców Półwyspu Indyjskiego. Powierzchnia kraju wynosi 298 km kwadratowych. Stolicą Malediwów jest Male.

Archipelag malediwski składa się z 26 atoli (1296 wysp) rozciągających się południkowo na długość 885 km . Wyspy są pochodzenia koralowego. Panuje na nich klimat podzwrotnikowy wilgotny, kształtowany przez monsuny. Na wyspach występuje roślinność tropikalna. Rosną tu palmy kokosowe i drzewa chlebowe. Dużo jest wodnego ptactwa, a w wodach wiele gatunków ryb i morskie żółwie.

Pierwszymi mieszkańcami wysp byli osadnicy buddyjscy przybyli z Cejlonu. W okresie kolonialnym wyspy opanowali Portugalczycy, następnie Holendrzy, a pod koniec XIX w. archipelag był pod protektoratem brytyjskim. W 1965 r. Malediwy uzyskały niepodległość, a w roku 1968 stały się republiką.

Mieszkańcami Malediwów są Syngalezi, Drawidowie, Arabowie, Indonezyjczycy i inni. Są muzułmanami z odłamu sunnickiego. 25% ludności mieszka w stolicy Male, a 70% zamieszkuje małe osiedla na atolach, głównie w południowej części archipelagu.

Transport drogowy funkcjonuje tylko na wyspie, na której znajduje się stolica. Na wyspach są lotniska i lądowiska dla helikopterów. Pomiędzy atolami dominuje transport wodny.

Na wyspach powstały liczne małe ośrodki wypoczynkowe. Malediwy posiadają atrakcyjne plaże, ciepłe wody w płytkich lagunach, dobrą pogodę i piękne rafy koralowe.

Dominikana

Dominikana jest to państwo Ameryki Środkowej zajmujące wschodnią część wyspy Haiti, w archipelagu Wielkich Antyli. W ukształtowaniu powierzchni kraju dominują góry ciągnące się pasmami. Najbardziej na północ położonym pasmem jest Cordillera Septentrional, w środku Cordillera Central oraz Cordillera Oriental, na południu Sierra de Neiba i Sierra de Bahoruco. Między pasmami górskimi występuje wiele dolin i kotlin. W południowo-wschodniej części wyspy rozciąga się nizina Seibo. Dominikana posiada klimat równikowy, wybitnie wilgotny. Leży w strefie występowania groźnych huraganów przychodzących z Oceanu Atlantyckiego najczęściej w sierpniu i październiku. Na terenie Dominikany występują liczne jeziora, z których największe jest jezioro Enriquillo położone w depresji pochodzenia tektonicznego. W lasach równikowych rosną szlachetne drzewa takie jak mahoń, heban, palma królewska, w górach paprocie drzewiaste i epifity, a ponad nimi lasy sosnowe i mieszane. Fauna jest dość uboga. Nie występują tu drapieżniki. W jeziorach i rzekach żyją krokodyle.

Wyspa Haiti została odkryta przez Krzysztofa Kolumba w 1492 roku, który nazwał ją Hispaniola. W 1697 r. Hiszpania odstąpiła Francji zachodnią część wyspy tj. dzisiejsze Haiti, a w 1795 r. także wschodnią, która w 1804 r. stała się częścią Republiki Haiti. W 1809 r. przywrócono zależność od Hiszpanii, a w1821 r. ogłoszono niepodległość tzw. Hiszpańskiego Haiti, które w następnych latach okupowane było przez Republikę Haiti. W 1844 r. powstało niezależne państwo Republika Dominikany. Stolicą kraju jest Santo Domingo.


Pierwotnymi mieszkańcami wyspy byli Arawakowie i Karaibowie, którzy zostali wyniszczeniu już w pierwszych latach kolonizacji. Obecnie wśród ludności Dominikany dominują Mulaci. Znaczną grupę stanowi ludność biała, mniej natomiast jest Murzynów. Ważnymi miastami kraju są: Santo Domingo, Santiago de los Caballeros, La Romana i San Pedro de Macoris. Dominikana posiada historyczne, kulturowe i przyrodnicze walory turystyczne oraz największą wśród krajów karaibskich liczbę pokoi hotelowych o wysokim standardzie.

Gambia

Oficjalna nazwa: Republika Gambii
Ustrój: republika, demokratyczny system wielopartyjny
Stolica: Banjul
Język: Bandżul
Waluta: 1 dalasi (D) = 100 butut

W 1962r. wskutek nasilających się tendencji niepodległościowych, kraj zyskał wewnętrzną autonomię. Pełną niepodległość Gambia uzyskała 18 II 1965r.

Pod koniec dekady lat siedemdziesiątych Gambia wraz z sąsiednim Senegalem utworzyła państwo federacyjne - Senegambią. Związek obu państw przetrwał do 1989r.

W wyborach parlamentarnych w kwietniu 1992 większość głosów uzyskała rządząca od 1970 Ludowa Partia Postępowa, jej przywódca Kairaba Jawara został ponownie wybrany na urząd prezydenta.

Z polecenia Jawary uwolniono, przetrzymywanych od 1980 w więzieniach, przywódców marksistowskiego Ruchu na Rzecz Sprawiedliwości w Afryce.

Informacje ogólne
Ludność: W Gambii mieszka 1 595 086 osób. Gęstość zaludnienia wynosi 153 osób/km².
Powierzchnia kraju: Powierzchnia Gambii wynosi 10 380 km².
Strefa czasowa: GMT - Greenwich Mean Time
Kod telefoniczny
Kod telefoniczny +220
Elektryczność
Elektryczność: 220V / 50 Hz

Przepisy prawne
Używanie jakichkolwiek środków odurzających jest zabronione. Wszystkie przestępstwa związane z narkotykami są ostro karane, w najcięższych przypadkach także karą śmierci.

Ubezpieczenia
Obowiązuje ubezpieczenie na samochód (dodatkowo z informacją: „uznawane w Gambii”) oraz ubezpieczenie osobowe.

Bezpieczeństwo
Zalecenia dotyczące zachowania środków bezpieczeństwa nie odbiegają od standardów obowiązujących w sąsiednich krajach: należy unikać podróżowania po zmroku, omijać dzielnice biedoty, chronić gotówkę i dokumenty przed kradzieżą kieszonkową itp. Kobiety narażone są na zaczepki mężczyzn, którzy w celach matrymonialnych poszukują partnerek z paszportem europejskim. Problemem w tym kraju jest turystyka seksualna, w tym pedofilska; władze gambijskie powołały nawet specjalne oddziały do walki z tym zjawiskiem.

Placówki dyplomatyczne
Najbliższa Ambasada Gambii

Ambasada Republiki Gambii
126 avenue F. D. Roosevelt
B-1050 Bruxelles
tel. (0-0 32 2) 640 10 49
fax (0-0 32 2) 646 32 77

Brak polskiej placówki dyplomatycznej. Ambasador RP w Senegalu akredytowany jest również w Gambii.

Cło, wizy, paszport
Wizy dla obywateli polskich, a także dla osób stale przebywających na terytorium Polski, wydawane są przez Konsulat Republiki Gambii w Warszawie. Informacje wizowe zamieszczone są na stronie internetowej konsulatu: www.gambia.pl. Paszport musi być ważny minimum 3 miesiące. Przy wjeździe nie wymaga się okazania biletu powrotnego. Władze graniczne mogą natomiast poprosić o okazanie środków niezbędnych na pobyt w Gambii (zwyczajowo jest to kwota 100 USD na dobę). Obowiązują międzynarodowe przepisy celne dotyczące turystyki.

Komunikacja
Warto połączyć zwiedzanie Gambii z wyjazdem do Senegalu. Ceny usług turystycznych, pamiątek, wyżywienia itp. są niższe niż w sąsiednim Senegalu. Podróżowanie w głąb kraju wymaga samochodu terenowego. Uwaga: na całej długości rzeki Gambii nie ma mostu. Przeprawa z jednego brzegu na drugi jest możliwa w dwóch miejscach: BarraBanjul i Farafeni. Promy kursują od wschodu do zachodu słońca.

Informacje dla kierowców
Turyści podróżujący samochodem powinni mieć międzynarodowe prawo jazdy; OC jest obowiązkowe.

Zdolności płatnicze i przykładowe ceny
Niewiele jest automatów obsługujących karty kredytowe, zaleca się więc stosowanie czeków podróżnych. Franki Afrykańskiej Wspólnoty Finansowej (XAF) – środek płatniczy w krajach sąsiednich – uznawane są np. na targu lub przy zakupie pamiątek. Według nowych przepisów regulujących wymianę walut wymiana bankowa jest obligatoryjna, niemniej nadal działa czarny rynek.

Co zabrać ze sobą?
• zapas potrzebnych lekarstw • okulary przeciwsłoneczne i krem ochronny z filtrem • kapelusz do ochrony przed słońcem • środek na moskity

Jak dojechać
Istnieją połączenia lotnicze z Europą, a także Ghaną, Nigerią, Gwineą i Senegalem. Międzynarodowe lotnisko znajduje się 20 km od stolicy Gambii, Bandżulu. Ze stolicy Senegalu, Dakaru, można się również dostać taksówką lub mini-busem.
 
Kultura
W kontaktach z ludnością należy pamiętać, że 80% ludności Gambii to wyznawcy islamu, i przestrzegać norm obyczajowych przyjętych w krajach muzułmańskich

Zalecane szczepienia, higiena
Wymagane jest szczepienie przeciw żółtej febrze (potwierdzone w międzynarodowej książeczce zdrowia), zaleca się szczepienie przeciwko cholerze. Konsultacja lekarska kosztuje 40 USD, pobyt w szpitalu 70 USD za dobę. Należy przestrzegać zasad higieny tropikalnej i zabezpieczyć się przed licznymi chorobami, jak malaria, choroby brudnych rąk.

Klimat, pogoda, średnie temperatury
Obszar Gambii zdominowany jest przez klimat podrównikowy. Wilgotniejsza odmiana charakterystyczna jest dla wybrzeża, gdzie roczna suma opadów atmosferycznych dochodzi do 1500 mm. Suchszy klimat panuje w głębi kraju - opadu sięgają 750 mm/rok. Wiecej o pogodzie w Gambii

Kuchnia
Gambia jest jednym z państw Czarnego Lądu bardzo dobrze przygotowany na przyjęcie turystów, jednak aby poznać ten kraj, jego kulturę oraz kuchnię należy wyjść spoza mocno strzeżonych murów hoteli i wyruszyć samemu na podbój Gambii.

Powyższe informacje opracowane zostały częściowo w oparciu o poradnik Ministerstwa Spraw Zagranicznych "Polak za granicą". Aktualne komunikaty dotyczące sytuacji w poszczególnych krajach i ewentualnych problemów związanych z ruchem turystycznym znaleźć można na stronie MSZ.

Podróżowanie samochodem po Danii

Zasady ogólne
W Danii honoruje się ważne prawo jazdy, z którego jasno wynika, na jaki typ pojazdu jest wystawione. Pojazd motorowy musi byç zaopatrzony w tablicę z numerem rejestracyjnym i znak państwowy oraz być ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej. Turyści z większości krajów europejskich są ubezpieczeni na zasadach, które w tej samej formie obowiązują za granicą, ale dla pewności radzimy zasięgnąć informacji w towarzystwie ubezpieczeniowym, przed wyjazdem do Danii.
Każdy samochód powinien być wyposażony w trójkąt ostrzegawczy. Podczas jazdy zarówno kierowca jak i pasażerowie obowiązani są być zapięci pasami bezpieczeństwa, jeśli samochód takie posiada. Jazda na światłach jest obowiązkowa przez całą dobę.

Ograniczenia prędkości
Obowiązują następujące ograniczenia prędkości:
110 km/godz na autostradach,
80 km/godz poza miastem oraz
50 km/godz na terenach zabudowanych.
Przy parkowaniu należy kupić bilet w najbliższym parkomacie oraz umieścić go za przednią szybą lub - jeśli tak wynika z tablicy informacyjnej – ustawić odpowiednio krążek zegarowy zamocowany również po wewnętrznej stronie przedniej szyby.
W przypadku awarii na szosie kierowcy powinni korzystać z ustawionych przy autostradzie telefonów w celu przywołania duńskiej pomocy drogowej o nazwie „Falck”. Jeśli reperacja na miejscu nie jest możliwa, personel „Falck” transportuje pojazd do warsztatu naprawczego, oczywiście za opłatą. „Falck” ma dyżury całodobowe.

Ceny benzyny
Ceny benzyny bezołowiowej wahają się w granicach 9,95 DKK (ok. 1,37 €) za litr. Diesel: od 9,20 DKK (1,27 €) za litr.

Wynajęcie samochodu
Ważniejsze międzynarodowe wypożyczalnie samochodów mają w Danii swoje siedziby, ale są też i wypożyczalnie miejscowe. W zależności od modelu i typu wynajęcie samochodu kosztuje od 500 do 800 DKK (70-111 US$) za dzień, do czego trzeba dodać opłatę za ilość przejechanych kilometrów oraz za ubezpieczenie. Większość firm wypożyczających samochody oferuje zniżki weekendowe: od piątkowego popołudnia do poniedziałku rano. Samochody wypożyczane są tylko osobom, które ukończyły 20 lat. Wiele firm wymaga zapłaty kartą kredytową.

Szlak Stokrotki
Szlak turystyczny, zwany „Szlakiem Stokrotki”, mierzy ponad 3000 km i prowadzi przez przepiękne krajobrazowe tereny do ważniejszych obiektów i atrakcji turystycznych Danii. Jest on oznakowany tabliczkami z symbolem białej stokrotki na brązowym tle. Trasy tego szlaku nadają się zarówno dla rowerzystów, jak i dla turystów zmotoryzowanych, a odpowiednie mapy można zakupić w Duńskiej Izbie Turystyki.

Więcej ciekawych inforacji o podróżowaniu po Danii zanjdziesz tutaj

Indonezja

Informacje ogólne
Ludność: W Indonezji mieszka 245 452 739 osób. Gęstość zaludnienia wynosi 123 mieszk./km².
Powierzchnia kraju: Powierzchnia Indonezji wynosi 1 904 556 km².
Strefa czasowa: GMT +7 do +9

Kod telefoniczny i ważniejsze numery telefonów
Kod telefoniczny +62
Policja: 110
Straż pożarna: 113
Pogotowie: 118

Elektryczność
Elektryczność: 127/230V / 50 Hz

Ubezpieczenia
Ubezpieczenia komunikacyjne są obowiązkowe, zdrowotne nie są obligatoryjne. Jednak we własnym interesie każdy turysta przybywający do Indonezji powinien się ubezpieczyć ze względu na wysokie koszty usług medycznych w miejscowych szpitalach i klinikach. Niektóre polskie agencje ubezpieczeniowe wydają polisę, która w razie choroby ogranicza się jedynie do pokrywania rachunków za usługi medyczne po powrocie do kraju. Ubezpieczeń tego rodzaju indonezyjskie placówki medyczne nie honorują. Stanowczo zaleca się ubezpieczenia jedynie w takich firmach, które mają własnych wiarygodnych agentów na terenie Indonezji i na bieżąco opłacają świadczone usługi medyczne. Przedstawicielstwo (agent) Warty znajduje się w Singapurze. Należy pamiętać, że w Indonezji nie świadczy się żadnych usług lekarskich bez przedpłaty lub pisemnej gwarancji zapłaty ze strony uznanej firmy ubezpieczeniowej, którą reprezentuje wiarygodny agent na tutejszym terenie.

Bezpieczeństwo
Zagrożenie przestępczością pospolitą w stolicy kraju nie jest zbyt duże. Gorzej wygląda sytuacja w prowincjach archipelagu indonezyjskiego (kradzieże i rozboje). Należy pamiętać o szczególnej ostrożności przy poruszaniu się autobusami i autokarami. W ostatnich latach w wielu prowincjach Indonezji dochodziło do zamieszek na tle politycznym, religijnym czy etnicznym. Dotyczy to szczególnie prowincji Aceh (północna Sumatra), w której obecnie trwa proces pokojowy. Poza Aceh do szczególnie niebezpiecznych terenów należą Papua Zachodnia oraz środkowe Sulawesi (Celebes). Należy także unikać podróżowania na wyspy Maluku i do południowego Sulawesi. Z powodu zamieszek etnicznych ograniczono podróżowanie do Papui Zachodniej – trzeba uzyskać specjalne zezwolenie (surat jalan) w kwaterze głównej policji w Dżakarcie lub w regionalnych oddziałach policji w Biak lub Jayapurze (Papua Zachodnia). Uzyskanie zezwolenia może potrwać kilka dni. Po przybyciu do prowincji należy zgłosić się na najbliższym posterunku policji. Przepisom tym nie podlegają dziennikarze, którzy uzyskali zezwolenie wydane przez MSZ Indonezji. Po zamachu bombowym na Bali w 2002 r., w pobliżu hotelu Marriott w Dżakarcie w 2003 r. oraz przed ambasadą Australii we wrześniu 2004 r. podjęto działania mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa turystów zagranicznych przebywających w Indonezji. Mimo to wciąż istnieje poważne zagrożenie terroryzmem, na co wskazują ostatnie wybuchy na Bali 1 października 2005 r. W wyniku trzech eksplozji w turystycznym rejonie Kuta i Jimbaran zginęły 23 osoby. Dlatego w Indonezji należy zachować na co dzień szczególną ostrożność, unikać dużych skupisk ludzkich oraz oddalonych od centrum dzielnic.

Placówki dyplomatyczne
Ambasada Republiki Indonezji
ul. Estońska 3/5, 03-903 Warszawa
tel. 617 51 79, 617 51 08
fax 617 84 51
e-mail: info@indonesianembassy.pl
Internet: www.indonesianembassy.pl

Ambasada RP
Jl. HR Rasuna Said Kav. X Blok IV / 3
12950 Jakarta Selatan, Indonezja
telefony:
kierunkowy: 62 (Indonezja), 21 (Dżakarta)
Ambasada centrala: 25 25 938 /39/40
Sekretariat Ambasadora: 25 25 948
Telefon komórkowy dyżurnego (konsularne): 08129142911
fax. 25 25 958
e-mail: poljkt@dnet.net.id
consular@polandembjak.org
www.polandembjak.org
Godziny pracy: od poniedziałku do piątku 08:30-15:30

Konsulat Honorowy w Bandungu-okręg konsularny Zachodnia Jawa:
Konsul Honorowy: Maria Jolanta Pawłowska-Budiman
40 198 Bandung, Jalan Bukit Pakar Utara 75
Tel. (62-22) 250-37-65, 420-39-38
Fax.- (62-22) 250-79-98
e-mail: mariola@bdg.cenrtin.net.id

Cło, wizy, paszport
Obowiązek uzyskania wiz turystycznych, służbowych, pobytowych oraz tranzytowych dotyczy wszystkich obywateli polskich, niezależnie od rodzaju paszportu. Obywatele Polski mogą otrzymywać wizy turystyczne przy wjeździe (do 30 dni pobytu na terytorium Republiki Indonezji) w ściśle ustalonych punktach przekraczania granic na lotniskach i w portach morskich (tzw. visa upon arrival). Po przylocie do Indonezji wizy można otrzymywać odpłatnie na lotniskach w Dżakarcie, Medanie, Pekan Baru, Padangu, Surabayi, Manado i Denpasar (Bali). Wizy turystyczne (visa upon arrival) wydawane są także w następujących portach morskich: na wyspie Batam – w portach Sekupang, Balu Ampo Nongsa, Marina Teluk Senimba, na wyspie Bintan – w portach Bandar Bintan Teleni Lagoi, Bandar Sri Udang Lobam, na wyspie Sumatra – w portach Belawan, Sibolga, Yos Sudarso, Teluk Bayur, na wyspie Jawa – w porcie Tanjung Priok (Dżakarta), na wyspie Bali – w porcie Padang Bai, w prowincji Irian Zachodni (Papua Zachodnia) – w porcie Jayapura. Koszt krótkoterminowej wizy turystycznej wydanej po przybyciu do Indonezji wynosi minimum 10 USD, wizy 30dniowej – ok. 30 USD. Ważność wiz można przedłużać w Indonezji. Przy wjeździe do Indonezji paszport musi być ważny minimum 6 miesięcy. Ubiegający się o wizę wielokrotną musi w momencie złożenia aplikacji legitymować się paszportem ważnym minimum 18 miesięcy. Na żądanie władz imigracyjnych należy okazać bilet powrotny lub bilet na dalszą podróż (posiadanie biletu może być konieczne już w momencie składania wniosku o wizę w Wydziale Konsularnym Ambasady Indonezji w Warszawie). Przy wjeździe do Indonezji nie ma obowiązku wykazania się określoną kwotą pieniędzy bądź deklarowania jej na granicy. Składając wniosek o indonezyjską wizę, należy mieć przy sobie kartę kredytową lub zaświadczenie z banku stwierdzające posiadanie konta bankowego. W przeciwnym razie osoba zapraszająca musi zagwarantować, że zapewni środki utrzymania i opiekę.

Nie ma ograniczeń co do wwozu lub wywozu obcych środków płatniczych. Limity dotyczą tylko miejscowej waluty i wynoszą 5 mln RP. Od powszechnie przyjętych standardów odbiega zakaz wwożenia do Indonezji dużych odbiorników telewizyjnych, wież hifi, dużych radioodbiorników i magnetofonów. Nie wolno wwozić, wywozić ani mieć narkotyków – grożą za to surowe kary, łącznie z karą śmierci. Obowiązują ograniczenia wywozu miejscowych dzieł sztuki wytworzonych przed 1945 r. oraz ograniczenia i zakazy wywożenia rzadkich gatunków lokalnej fauny i flory. Wątpliwości służb celnych może wzbudzić większa ilość lekarstw, jeśli nie mają one nazw międzynarodowych. Przy wyjeździe z Indonezji nie ma możliwości otrzymania zwrotu podatku VAT.

Komunikacja
Szlaki komunikacyjne z wyjątkiem autostrad są zatłoczone i niebezpieczne. Poza stołeczną Dżakartą należy unikać podróżowania samochodem w nocy. Zdecydowanie bezpieczniejsze jest korzystanie z samochodu z wynajętym miejscowym kierowcą. Ruch na drogach jest chaotyczny, czasami wręcz niebezpieczny (kierowcy nie przestrzegają zasad ruchu drogowego).

Po kraju podróżować można samolotem, pociągiem i autobusem. Między wyspami kursują też promy. Korzystając z taksówek, należy zwrócić uwagę, czy kierowca włączył taksomierz, i w żadnym razie nie godzić się na przejazd na podstawie tzw. umowy.
Informacje dla kierowców
Międzynarodowe prawo jazdy jest w Indonezji uznawane, jednak przy dłuższych pobytach, ze względu na korzystniejsze ubezpieczenie miejscowe, władze zalecają wyrobienie indonezyjskiego prawa jazdy. Po indonezyjskich drogach mogą się poruszać samochody i motocykle jedynie z indonezyjską rejestracją – turyści wjeżdżający na teren tego kraju własnymi pojazdami są obowiązani wystąpić o zarejestrowanie pojazdu na czas pobytu na indonezyjskich numerach rejestracyjnych. Samochód można wypożyczyć w prywatnych wypożyczalniach na dowolny czas; orientacyjna cena wynosi ok. 20–25 USD dziennie. Wszelkich płatności należy dokonywać w walucie miejscowej.

Zdolności płatnicze i przykładowe ceny
Karty kredytowe nie są powszechnie akceptowane. Bankomaty dostępne są w większych miastach.
Co zabrać ze sobą?
• Lekkie, bawełniane ubranie • Środek przeciw owadom • Okulary przeciwsłoneczne, filtr ochronny, kapelusz do ochrony przed słońcem
Jak dojechać
Dwa główne lotniska mieszczą się w Dżakarcie i na Bali. Dolecieć można na nie z wielu miast na całym świecie. Z Singapuru i Malezji dostać się można promem.

Kultura
Z uwagi na dominujący w Indonezji islam oprócz takich wysp, jak Bali, Sulawesi Północne (d. Celebes), Papua Zachodnia i Małe Wyspy Sundajskie, niewskazane jest noszenie skąpych ubrań w dużych skupiskach miejskich, a szczególnie podczas zwiedzania świątyń i miejsc kultu. Wchodząc do meczetów, należy pamiętać o zdejmowaniu butów, natomiast kobiety powinny okryć głowy chustą. Na wyspie Bali podczas zwiedzania świątyń buddyjskich i hinduistycznych należy nałożyć sarong (tkaninę, którą należy owinąć biodra); udostępniany jest na miejscu, najczęściej bezpłatnie.

Zalecane szczepienia, higiena
W Indonezji nie ma obowiązkowych szczepień, co nie oznacza, że nie występują zakaźne choroby tropikalne. Do największych zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych należą: pasożyty układu trawiennego, dur brzuszny, biegunka, gorączka krwotoczna denga (liczba zachorowań wzrasta szczególnie w okresie pory deszczowej, od października do kwietnia), żółtaczka typu A i B, gruźlica. U dzieci szczególnie niebezpieczną chorobą jest polio. Poza dużymi skupiskami ludzkimi występuje znaczne zagrożenie malarią. Przy podróżach poza Jawę i Bali miejscowe władze zalecają szczepienia lub profilaktyczne przyjmowanie lekarstw. Szczególną uwagę należy zwrócić na pojawienie się wśród drobiu i ludzi ognisk ptasiej grypy wywołanych szczepem wirusa grypy H5N1. Przed wyjazdem do Indonezji należy zaszczepić się przeciw zwykłej grypie, co znacznie skraca czas zdiagnozowania ptasiej grypy. Należy unikać kontaktu z drobiem (np. kurczaki, kaczki, gęsi, gołębie) lub dzikimi ptakami, a także miejsc, w których może przebywać drób zakażony wirusem ptasiej grypy (H5N1), takich jak targowiska, fermy drobiu, zakłady przetwórstwa. Wirus jest wrażliwy zarówno na wszystkie rodzaje detergentów, jak i na temperaturę powyżej 70 st. C. Należy często myć ręce. Zarówno państwowa, jak i prywatna opieka medyczna jest płatna. Poziom usług, zwłaszcza w szpitalach państwowych, jest średni; znacznie lepszy jest w klinikach prywatnych. Koszt wizyty lekar­skiej wynosi przeciętnie od 15 do 30 USD (w nagłych i ciężkich przypadkach do 200 USD); koszt jednej doby pobytu w szpitalu – od 15 USD w szpitalu państwowym (np. szpital wydziału medycyny uniwersytetu Indonezja Cipto Mangkusumo w Dżakarcie) do 250 USD w prywatnej klinice. Przeciętny koszt pobytu w szpitalu wynosi 150 USD dziennie, przy czym koszty te nie obejmują opłat za usługi medyczne, badania laboratoryjne i lekarstwa.

Klimat, pogoda, średnie temperatury
Indonezja leży w strefie klimatu równikowego wybitnie wilgotnego. Jedynie centralna część Kalimantanu i Małych Wysp Sundajskich ma klimat podrównikowy wilgotny.

Kuchnia
Podstawą kuchni indonezyjskiej jest mięso, ryby, ryż i owoce morza. Typowym daniem, jakie można znaleźć we wszystkich zakątkach tego pięknego kraju, jest ryż podawany z paroma rodzajami mięsa lub rybami (bami goreng, nasi goreng).

Powyższe informacje opracowane zostały częściowo w oparciu o poradnik Ministerstwa Spraw Zagranicznych "Polak za granicą". Aktualne komunikaty dotyczące sytuacji w poszczególnych krajach i ewentualnych problemów związanych z ruchem turystycznym znaleźć można na stronie MSZ.

Na narty do Czech

Nasz południowy sąsiad ma różnorodne propozycje dla narciarzy.

Planując wyjazd narciarski, warto wziąć pod uwagę Czechy, które oferują nie tylko trasy zjazdowe i biegowe, wyciągi narciarskie, ale także tory saneczkowe i bobslejowe oraz snowtubing. Nie brak również szkółek narciarskich i wypożyczalni sprzętu. Standard hoteli i restauracji też zachęca do wyjazdu na narty do Czech. A dopełnieniem oferty są liczne imprezy sportowe i kulturalne.

Pec pod Śnieżką

Najbardziej znane ośrodki narciarskie w Czechach znajdują się w Karkonoszach. Największym uznaniem cieszą się Pec pod Śnieżką, Cerna Hora-Janske Lazne, Spindleruv Mlyn, Hrarrachov oraz Rokytnice nad Jizerou. W okolicy Spindlerovego Mlyna jest 25 km traz zjazdowych i ponad 100 km biegowych - wiele z nich jest oświetlanych po zapadnięciu zmierzchu.

Dobrą renomę mają równieże ośrodki narciarskie w Rudawach (Krusne Hory): Klinovec, Zadni Telnice i Bozi Dar. Największym ośrodkiem jest Klinovec. Wszystkie trasy są tam sztucznie dośnieżane.
Natomiast Beskidy nastawiają się na rodziny z dziećmi.

Kto jeszcze nie zna ośrodków czeskich, ma przed sobą wiele emocji związanych z odkrywaniem nowych miejsc.